Koźlarz czerwony

KOŹLARZ CZERWONY (Leccinum aurantiacum)

To jeden z ładniejszych grzybów kapeluszowych w naszych lasach, niestety nie łatwo go znaleźć. W Dolinie Baryczy spotykamy go znacznie rzadziej niż jego kuzyna koźlarza babkę. Warto jednak poszukać, bo oprócz tego, że pięknie wygląda w koszyku, wspaniale pachnie i smakuje.

Kapelusz: ceglastoczerwony (z wiekiem jaśnieje) osiąga średnicę do 25 cm; o aksamitnej, zamszowo-matowej powierzchni. U młodych osobników ma kształt kulisty, który w miarę wzrostu staje się półkulisty, wypukły, rozpostarty i poduchowaty.

Hymenofor w postaci rurek: początkowo białych, później szarych, z odcieniami koloru żółtawego, oliwkowego i brązowego. Po uszkodzeniu przebarwia się .Miąższ po przekrojeniu zmienia barwę z białej do niemal czarnej.

Trzon: u młodych owocników biały, z gęsto ułożonymi białymi kosmykami, które z wiekiem przybierają kolor od rudego do brunatnego. Szorstki w dotyku.

Można pomylić go z: innymi koźlarzami (np.: pomarańczowo-żółtym). Wszystkie są jadalne.

Mikoryza: z topolą  osiką.

Występowanie: w drzewostanach z udziałem topoli osiki lub pod osikami poza lasem; od lipca do października.

Ciekawostka: w czasie gotowania czernieje, można jednak tego uniknąć, zakwaszając wodę. Dodanie kwasu w trakcie gotowania zapobiega czernieniu, dlatego koźlarz marynowany ma naturalny kolor.