Muchomor sromotnikowy

MUCHOMOR SROMOTNIKOWY (MUCHOMOR ZIELONAWY) (Amanita phalloides)

Dla człowieka grzyb śmiertelnie trujący. Szeroko rozprzestrzeniony na wielu kontynentach. W Polsce występuje pospolicie. W Dolinie Baryczy spotkać  go można bardzo często. Z uwagi na podobieństwo do czubajki kani (szczególnie w jej młodym stadium) należy bardzo uważać przy jej zbieraniu.

Kapelusz: do 12 cm średnicy, w oliwkowozielonym lub żółtozielonym kolorze, czasami biały, charakterystyczne dla większości muchomorów „białe kropki” na kapeluszu są u tego gatunku rzadkością. Kształt młodego owocnika jest półkulisty lub jajowaty, później się uwypukla, aż w końcu całkowicie rozpostarty przypomina parasol. Powierzchnia kapelusza jest sucha i matowa lub wilgotna i słabo błyszcząca.

Hymenofor w postaci blaszek (listewek): koloru białego, gęste.

Trzon: biały, oliwkowozielony lub blado-zielonkawy, z nieruchomym pierścieniem (cecha odróżniająca od czubajki kani), o bulwiastym zakończeniu, w  pochwie (cecha odróżniająca od czubajki kani). Miąższ biały, delikatny.

Można pomylić go z: czubajką kanią, gąską zielonką, pieczarką, muchomorem cytrynowym.

Mikoryza: nie stwierdzono mikoryzy z konkretnymi gatunkami drzew.

Występowanie: od czerwca do listopada, głównie w drzewostanach liściastych lub mieszanych, najchętniej na glebach o odczynie obojętnym lub zasadowym, pod dębem, bukiem, kasztanowcem, brzozą, leszczyną, grabem, sosną czy świerkiem, pojedynczo i w grupach. 

Ciekawostka: średniej wielkości okaz muchomora zielonawego wystarczy, żeby zabić człowieka. Dla niektórych zwierząt np.: ślimaków i owadów muchomor sromotnikowy jest nieszkodliwy. W smaku łagodny. Początkowo przyjemny, miodowy zapach w późniejszym okresie rozwoju staje się silniejszy i przypomina zapach gnijących ziemniaków. Z uwagi na rozległy obszar występowania, podobieństwo do wielu innych gatunków grzybów blaszkowych i silne właściwości trujące muchomora sromotnikowego, nie należy przeprowadzać próby smakowej zbieranych grzybów. Nie wolno również sugerować się tym, że grzyb został nadgryziony przez zwierzęta, ponieważ nie wszystkie gatunki grzybów trujących dla człowieka są również trujące dla zwierząt.