 |
Jesteśmy na terenie parku w tzw. stylu angielskim, który charakteryzuje się swobodną kompozycją drzew i krzewów, naśladującą naturalny krajobraz. Park w Miliczu założony został na przełomie XVIII i XIX wieku z inicjatywy hr. Joachima Karola Maltzana jako pierwszy park w stylu angielskim na Śląsku. Park w Miliczu położony jest na zachodnim skraju miasta, na wysokości 105 m npm. a jego współrzędne geograficzne wynoszą 51°32' N i 17°16' E. Park od północy graniczy z rzeką Baryczą i polami uprawnymi, od wschodu - z zabudową miejską, od zachodu łączy się z lasem Nadleśnictwa Milicz, a od południa poprzez ulicę Sułowską przylega do ogródków działkowych. Gleby są żyzne, pochodzenia aluwialnego (mady), na podłożu piaszczysto-żwirowym. Park zajmuje wraz z przyległym lasem obszar około 80 ha. Warstwową budowę lasu możemy dostrzec w wielu miejscach milickiego parku. Swobodna kompozycja parku, niewielka ingerencja służb zieleni miejskiej ograniczająca się do czyszczenia fragmentów uczęszczanych przez osoby spacerujące po alejkach, te warunki sprzyjają rozwojowi roślinności w sposób naturalny, nie zakłócony działaniem człowieka. Warstwowa budowa lasu sprzyja maksymalnemu wykorzystaniu przestrzeni powietrznej i podziemnej, umożliwiając wzrost wielu roślinom na określonej przestrzeni. Warstwy lasu są tym wyraźniejsze, im korzystniejsze dla wzrostu i rozmnażania się roślin są czynniki zewnętrzne. Rośliny mają zróżnicowane wymagania dotyczące światła słonecznego: niektóre gatunki potrzebują dla swojego wzrostu dużej ilości światła (modrzew, dąb, brzoza), inne potrzebują cienia przynajmniej w młodym wieku (jodła, buk). Zasadniczym czynnikiem jest też gleba. Wzrost roślin jest uzależniony od jej składu i zawartości składników pokarmowych. Wzbogacanie gleby odbywa się dzięki aktywności mikroorganizmów (bakterie, grzyby, pierwotniaki). Stawonogi, pierścienice i niektóre kręgowce żyjące w glebie uczestniczą w początkowym etapie rozkładu. Górną warstwę parku tworzą korony drzew, około dwóch trzecich liści jest nasłonecznionych pozostałe znajdują się w cieniu. W zależności od położenia liście tej samej rośliny mogą różnie się zachowywać; np. liście górnej części korony buka odwracają się od promieni świetlnych (wykorzystują tylko światło rozproszone), a we wnętrzu korony i na niższych gałęziach ustawiają się prostopadle do kierunku padania światła). W lukach między drzewami rosną kępy bzu czarnego, trzmieliny pospolitej, czeremchy zwyczajnej, różaneczników, klonu pospolitego oraz innych gatunków tworzących warstwę podszytu. Są to młode drzewa i krzewy do wysokości 3-4 m, w których żyją i gniazdują m. in. ptaki. Niektóre rośliny np. bluszcz, wspina się do światła po pniach drzew, a jednocześnie tworzy zwarte łany w warstwie runa. W parku występują też liczne rośliny zielne, gdy zakwitają tworzą barwne łany runa przykrywające podłoże w najniższej warstwie.
