Owadzi mikrokosmos

Zdjęcia wybranych figur owadów, jakie znajdziecie w Rodzinnym Parku Przygód i Edukacji Górecznik oraz niektóre opisy owadów wykorzystywane podczas zajęć.

OSA POSPOLITA - Vespula vulgaris i inne błonkówki
Odżywiają się wyciekającymi sokami drzew, spadzią, nektarem kwiatów, chętnie zaglądają do domostw ludzkich, gdzie dobierają się do owoców, dżemów i mięsa. Larwy karmią upolowanymi owadami.  Ugryzienie nie jest groźne, jeśli nie jesteś uczulony.

Zimę przeżywają tylko królowe. Zakładają one gniazda, które robią z gliny, włókien roślinnych, kory drzew, zeschłych liści, mchu i śliny i tam składają jaja. Same karmią potomstwo motylami  i innymi owadami uprzednio nadtrawionymi śliną. Gdy larwy przepoczwarzą się powstają pierwsze robotnice. Gniazdo rozbudowuje się. Z kolejnych jaj powstają larwy, a potem z nich samce i robotnice oraz nowe królowe. Gniazda strzegą „strażnicy”, którzy wpuszczają do środka tylko swoich sprawdzając czułkami. W razie nadejścia intruza wydają dźwięki za pomocą trzepotu skrzydeł ostrzegając robotnice.

STONKA – Leptinotarsa decemlineata
Kto ziemniaków liście tak ze smakiem zjada,
Że go nie lubimy – każdy o tym gada!
Niech chodzi w piżamie – nikt jej pospać nie da -
Kto ziemniakom szkodzi – tego zwalczać trzeba.

Pochodzi ze stanu Kolorado w Ameryce Północnej, gdzie była nielicznym owadem. Ale kiedy dotarła tam uprawa ziemniaków stonka rozprzestrzeniła się aż do wybrzeży Atlantyku, skąd przypłynęła do Europy na statkach kupców. W Polsce jest już siedemdziesiąt lat. Osobniki dorosłe i larwy podgryzają liście ziemniaka.

SKOREK POSPOLITY – Lucanus cervus
Żyje pod kamieniami, gdzie wysysa korzenie różnych roślin. To mit, ze ten owad, popularnie nazywany szczypawicą, lub uszolem, czy zausznikiem tylko czeka na to, by przeciąć nam błonę bębenkową w uchu. Owad lubi ciemne i ciasne kryjówki, ale – choć jest wszystkożerny – nie gustuje w ludzkiej błonie bębenkowej. W hodowli potrafi upolować muszkę owocówkę i szczypcami chwyta ofiarę. I jeszcze ciekawostki – skorek ma skrzydła, choć rzadko lata. Za to potrafi szybko biegać. W obliczu niebezpieczeństwa skorki grupują się i zastygają w bezruchu, pojedynczy osobnik zaatakowany wydziela woń kwasu siarkowego.