Dzięcioł zielony

Dzięcioł zielony (Picus viridis)

Opis - długość ciała od 31-33 cm. Duży dzięcioł o zielonym wierzchu ciała i oliwkowoszarym spodzie. Na głowie u obu płci występuje czerwona czapeczka sięgająca do karku, okolica oka czarna, a samiec ma ponadto czerwony, czarno obwiedziony wąs. Wokół dzioba ma czarną maskę. Oczy są jasne, żółty kuper jest dobrze widoczny w locie.

Występowanie - zamieszkuje skraje świetlistych, wysokopiennych lasów, wysokie zadrzewienia w  dolinach rzecznych, stare parki, sady, duże ogrody. Preferuje drzewa liściaste, szczególnie topole, olchy.

Tryb życia -  pożywienie często zbiera na ziemi, głównym pożywieniem  są mrówki i ich larwy.  Zjada także inne owady, a sporadycznie dżdżownice, ślimaki, jagody i owoce. Język dzięcioła zielonego jest doskonałym przykładem przystosowania do sposobu żerowania: wysuwa się poza dziób aż do 10 cm, zakończony jest rogowym grotem, a pokrywa go rząd haczyków skierowanych do tyłu i lepka wydzielina. Dzięcioł zielony w przeciwieństwie do innych dzięciołów rzadko bębni, natomiast często odzywa się donośnym pogwizdywaniem.

Rozmnażanie - gniazdo znajduje się w dziupli, którą sam wykuwa w miękkim drewnie (często starego, chorego drzewa). Czasami zajmuje stare dziuple. Pod koniec kwietnia samica na wyściółce z próchna składa 5-9 silnie wydłużonych, białych jaj, które następnie na zmianę z samcem wysiaduje ok.15 dni. Po ok. 3 tygodniach pisklęta opuszczają dziuplę i wracają do niej jeszcze przez jakiś czas na noc.