Nartnik duży

Nartnik duży (Gerris lacustris)

Opis: Pospolity gatunek pluskwiaka nadwodnego. Osiąga wielkość 8-10 mm. Cechą wyróżniającą są odnóża nartników pokryte nie zwilżalnymi włoskami, umożliwiającymi bieganie po wodzie. Polska nazwa związana jest ze sposobem poruszania się – podobnym do ruchu wykonywanego podczas używania nart.

Występowanie: Spotkać go można w miejscach zacisznych, na powierzchni różnego rodzaju wód stojących. Zasiedla również wolno płynące rzeki, ale tylko w miejscach, gdzie woda jest spowalniana, np. przez korzenie drzew czy pnie i gałęzie, które powodują tworzenie się różnych zatoczek i płycizn, z wyrastającą nad powierzchnię roślinnością wodną. Nierzadko pojawia się także na większych oczkach wodnych, a nawet na kałużach. Powszechny na naturalnie bogatym w płytkie akweny wodne terenie Doliny Baryczy

Tryb życia: Aktywny zwłaszcza w pogodne dni. Podczas deszczu szuka schronień, gdyż spadająca kropla może nartnika zatopić. Tkwiąc w bezruchu, wyczuwa nawet najczulsze drgania wody spowodowane wpadnięciem owada. Zbliża się szybko do ofiary i wbija w nią kłujkę, którą wysysa płyny jamy ciała. Żywi się głównie komarami, muchami, ale także każdym innym owadem, który wpadnie do wody.

Rozmnażanie: Wiosną z odrętwienia budzą się dorosłe osobniki i przystępują do rozmnażania. Po czym giną. Ze złożonych przez samicę jaj wylegają się młode osobniki będące miniaturową kopią dorosłych, pozbawione jedynie skrzydeł. Następnie kilka razy linieją. W naszych warunkach klimatycznych zachodzą dwa cykle. Pierwsze pokolenie nie jest lotne. Drugie zaś posiada zdolność lotu; zimuje.