Pachnica dębowa

Pachnica dębowa (Osmoderma eremita)

Opis: Jeden z większych owadów żyjących w Polsce. Ciało masywne o krępej budowie. Długość do 28-35 mm. Ubarwienie brunatne z oliwkowo-metalicznym połyskiem. Przed oczami, u nasady czułków, dwa wysokie guzki; u samca połączone poprzeczną listwą, u samicy mniejsze i bez połączenia. Czułki 10-członowe, zakończone trójczłonową buławką. Przedplecze wyraźnie węższe od pokryw; jego boki mocno zaokrąglone. Larwa to pędrak o białawym ciele, zagiętym w kształcie litery C, osiąga ona do 60 mm długości. Polską nazwę gatunek ten zawdzięcza przyjemnemu, dość silnemu zapachowi, który jest feromonem wydzielanym przez samce.

Występowanie: Związany z murszejącymi dziuplowiskami drzew liściastych; głównie dębów, lip, wierzb, ale również buków i kasztanowców. Najczęstsze siedliska w dorzeczu rzek, alejach dębowych, starych parkach – nawet w miastach. W  Dolinie Baryczy znany od dawna, częsty zwłaszcza w alejach dębowy wzdłuż stawów i dróg.

Tryb życia: Przez znaczą część cyklu w formie pędraka o skrytym trybie życia żerującego wewnątrz pruchnowiska w dziupli lub w głębokich spękaniach. Dorosły osobnik żyje krótko. Żywi się sporadycznie nektarem kwiatów i sokiem wypływającym z ran drzew. Aktywność podczas ciepłych, słonecznych dni zanika o zmierzchu. Lot powolny i ociężały na niewielkie odległości.

Rozmnażanie: Ze złożonych w murszu dziupli jaj – w okresie rójki przypadającej głównie na okres do czerwca do końca lipca – wylęgają się pędraki, które zagrzebują się w głąb próchna, w którym żerują. Po okresie żeru – trwającym od 3 do 5 lat – na jesień larwa formuje  z dostępnego materiału jajowaty kokolit, gdzie przeobraża się w formę dorosłą. Dojrzałe osobniki wygrzebują się z murszu na początku lata. Następnie przystępują do rójki. Samce gromadzą się przy wlocie do dziupli, wydzielając feromon mający zwabić samicę.