Żmija zygzakowata

Żmija zygzakowata (Vipera berus)

Opis: ciało krępe; głowa spłaszczona, sercowata lub trójkątna; pionowa źrenica. Długość ciała 90-120 cm. Na głowie ciemna plama w kształcie litery ,,X”, na tułowiu zygzakowata czarna wstęga, której brak u odmiany melanistycznej. Ubarwienie bardzo zmienne, najpospolitsza odmiana miedziano-brązowa i szarobrązowa. Samce większe, bardziej kontrastowo ubarwione, ciemny zygzak, dobrze widoczny na szaro-popielatym lub srebrzystym tle. Ogon samców jest dłuższy, nasada wyraźnie szersza i nabrzmiała.

Występowanie: zamieszkuje tereny podmokłe, takie jak: torfowiska, okolice zbiorników wodnych oraz suche: lasy, polany, śródpolne miedze, łąki, stosy kamieni. W Dolinie Baryczy jest często spotykana.

Tryb życia: żywi się drobnymi gryzoniami, pisklętami ptaków, jaszczurkami, płazami, ryjówkami. Jedyny jadowity wąż w Polsce. W lecie charakteryzuje się aktywnością zmierzchową i nocną, chętnie wygrzewa się w popołudniowym słońcu. Zaniepokojona stara się szybko uciec i schować, tylko nękana staje się agresywna. Zimuje w różnych kryjówkach ziemnych, wykrotach; często gromadnie z innymi gadami i płazami.

Rozmnażanie: okres godowy od kwietnia do początku czerwca. W sierpniu samica rodzi 5-18 młodych o długości 15-23 cm, których gruczoły jadowe są dobrze rozwinięte.