Łabędź niemy

Łabędź niemy (Cygnus olor)

Opis: biały z długą szyją, wygiętą lekko w kształcie litery ,,S”, dziób pomarańczowoczerwony z czarną nasadą oraz charakterystycznym czarnym guzem. Długość ciała 145-160 cm, rozpiętość skrzydeł 210-240 cm. W szacie młodocianej upierzenie szarobrunatne; nogi i dziób ciemnoszare.

Występowanie: wszystkie typy wód; w parkach częściowo oswojony. Łabędzie nieme występują w Dolinie Baryczy przez cały rok. Największe liczebności gatunek ten osiąga w okresie pierzenia, czyli latem. Zimowanie łabędzi uzależnione jest od stanu zamarznięcia wód, ale co roku na zimę zostaje co najmniej kilkadziesiąt osobników.

Tryb życia: żywi się roślinami wodnymi, ślimakami, larwami wodnymi. Dorosłe osobniki żerując, zanurzają jedynie przednią część ciała. Nurkować mogą pisklęta. Lata ciężko ze świszczącym odgłosem, trzymając szyję wyciągniętą i lekko skierowaną w dół. Syczy w obronie własnej; wygląda imponująco z rozłożonymi skrzydłami.

Rozmnażanie: sezon lęgowy od kwietnia do maja. Pary zazwyczaj kojarzą się na całe życie. Samica składa 5-9 jaj, które wysiaduje przez okres 35-41 dni. Oboje rodzice opiekują się pisklętami.

Gniazdo: zlokalizowane na brzegach zbiorników, wyspach lub w trzcinowisku, nigdy na otwartej toni wodnej. Podstawa utworzona z grubego materiału roślinnego. Wysłanie z trzciny lub sitowia. Na środku zagłębienie z niewielką ilością piór puchowych.