Czubajka kania

CZUBAJKA KANIA (Macrolepiota procera)

Bardzo smaczny grzyb jadalny (do celów spożywczych wykorzystuje się wyłącznie kapelusz, zdrewniały trzon nie nadaje się zbytnio do jedzenia). Zapach i smak orzechowe. Pospolity na wielu kontynentach i w wielu krajach. W Dolinie Baryczy również nietrudno go znaleźć.

Kapelusz: do 25 cm średnicy, na wierzchu z dużymi strzępiastymi łuskami, jasnobrązowy. U młodych owocników kształtem przypomina pałkę, u starszych rozpostarty parasol. Miąższ kapelusza jest biały i miękki, uszkodzony nie zmienia koloru.

Hymenofor w postaci blaszek (listewek): koloru białego.

Trzon: białawy z drobnymi, brązowymi łuseczkami i podwójnym, ruchomym, dość grubym błoniastym pierścieniem (cecha odróżniająca od muchomorów). Łykowaty, u starszych okazów lekko zdrewniały i pusty w środku. Zakończenie trzonu bulwiaste, bez pochwy (cecha odróżniająca od muchomorów).

 Można pomylić go z: wieloma gatunkami muchomorów, np.: plamistym, wiosennym czy sromotnikowym (zielonawym) – w zależności od tego, w jakiej fazie wzrostu się znajduje.

Mikoryza: nie stwierdzono mikoryzy z konkretnymi gatunkami drzew.

Występowanie: od lipca do października, na obrzeżach lasów, polanach śródleśnych, łąkach, w parkach, ogrodach, na poboczach szos. Lubi gleby gliniaste i zasobne w wapń. Unika gleb kwaśnych i wilgotnych. Rośnie pojedynczo i w grupach.

Ciekawostka: należy do rodziny pieczarkowatych i jako daleka krewniaczka pieczarki może być hodowana przez ludzi, np.: w przydomowych ogródkach. Poszukiwana przez grzybiarzy, jednak z uwagi na podobieństwo do wielu innych gatunków (w tym do muchomora sromotnikowego), należy wykazać szczególną ostrożność przy jej zbieraniu. Jest saprotrofem, czyli organizmem cudzożywnym. Bierze udział w procesie przemiany materii, a tym samym w obiegu pierwiastków w całej biosferze (np. węgla, azotu, wodoru, tlenu, siarki, fosforu i innych).