Maślanka wiązkowa

Z wyjątkiem Afryki i Antarktydy, znaleźć go można na wszystkich kontynentach. W Polsce bardzo pospolity. Grzyb trujący. Zawiera toksyny tego samego typu co muchomor sromotnikowy. Zatrucia tym grzybem są jednak znacznie rzadsze i łagodniejsze w skutkach niż w przypadku muchomora, a to z powodu mniejszego stężenia toksyn i bardzo gorzkiego smaku.

Kapelusz : żółty, z ciemniejszą częścią środkową, osiąga do 12 cm średnicy. W młodości wypukły, później płaski z małym garbkiem po środku, o suchej i gładkiej powierzchni (cecha odróżniająca od opieńki miodowej).

Hymenofor w postaci blaszek (listewek): gęste, u młodych owocników żółtawe lub żółto-zielonkawe, z czasem ciemnieją i u starszych okazów są już oliwkowo-brunatne (cecha odróżniająca od maślanki wiązkowej).

Trzon: wysoki i wysmukły, pusty w środku i łamliwy; o powierzchni pokrytej brunatnymi włókienkami ze słabo widocznym brunatnym pierścieniem lub bez niego (cecha odróżniająca od maślanki wiązkowej). Uszkodzony brązowieje. Miąższ żółtawy.

Można pomylić go z: jadalną maślanką łagodną, niejadalną maślanką ceglastą i opieńką miodową.

Mikoryza: nie stwierdzono mikoryzy z konkretnymi gatunkami drzew; gatunek saprotroficzny.

Występowanie: w dużych kępach, na pniach obumarłych drzew iglastych i liściastych, od kwietnia do grudnia. Wiązki tego grzyba potrafią liczyć nawet do kilkudziesięciu osobników na jednym pniu.  

Ciekawostka: w odróżnieniu od opieńki miodowej, ten trujący dla człowieka grzyb może być sprzymierzeńcem leśników w walce z grzybami powodującymi choroby korzeni drzew. Świeże pnie po ścince drzewa poraża się grzybnią maślanki w celu przyśpieszenia rozkładu pnia i tym samym zniszczenia bazy, na której mogłyby się rozwinąć grzyby chorobotwórcze, np.: niektóre gatunki hub.