Melchior von Hatzfeldt

Melchior von Hatzfeldt (Gmina Żmigród)         

Urodził się 20 października 1593 r. jako syn rycerza Sebastiana z posiadłości Crottorf. Zmarł 9 stycznia 1658 r. w Powidzku.

Życiorys

Melchior początkowo przewidywany był do stanu kapłańskiego i wychowywał się u jezuitów w Fuldzie. Uzyskał nawet najniższy stopień kapłańskiej hierarchii – diakona. Jego młodszy brat – Franz (1596-1642) – został biskupem Würzburga i Bamberga.

Melchior von Hatzfeldt rozpoczął swoją karierę oficerską w wojnie trzydziestoletniej po stronie cesarza. W 1632 r. otrzymał stanowisko pułkownika, w 1634 r. został feldmarszałkiem, a w 1635 r. został podniesiony do rangi hrabiego Rzeszy i w tym samym roku mianowany na cesarskiego generalnego feldmarszałka i powołany do dworskiej rady wojennej.

W 1636 r. Hatzfeldt zdobył Magdeburg, następnie poniósł klęskę w bitwie pod Wittstock. Z kolei w 1638 r. zwyciężył w bitwie pod Vlotho, a w 1640 r. razem z Octavio Piccolominim wyparł wodza szwedzkiego Johana Banéra z Czech. Oprócz czynnej służby wspierał finansowo habsburskiego monarchę w prowadzeniu wojny. W związku z tym cesarz Ferdynand III winien Hatzfeldtowi znaczne sumy za finansowanie oddziałów wojskowych, w 1641 r. nadał mu w formie rekompensaty, poprzez list spadkowy i darowizny, posiadłości w Żmigrodzie na własność. Dobra te zostały uprzednio odebrane rodzinie Schaffgotschów w 1635 r. po straceniu skonfliktowanego z cesarzem Hansa Ulricha von Schaffgotscha.

Później Hatzfeldt brał udział w zdobyciu Tuttlingen w 1643 r. i w tym samym roku został naczelnym wodzem wojsk cesarskich. W 1645 r. został pokonany pod Jankowem i dostał się do niewoli. Wtedy też zakończył służbę w wojsku cesarskim.

Melchior von Hatzfeldt mimo, iż posiadał liczne dobra w Niemczech, wolał jednak przebywać na Śląsku. Tutaj przeniósł się w 1647 r. i zamieszkał w  drewnianym dworku w Powidzku, gdyż twierdza żmigrodzka okupowana była do 1650 r. przez Szwedów.

W 1657 r. cesarz wydał Hatzfeldtowi rozkaz pójścia z odsieczą miastu Kraków, obleganemu przez szwedzkie wojska Karola Gustawa. Hatzfeldt, liczący wówczas 64 lata, ruszył na czele 16-tysięcznej armii i uwolnił Kraków. Niestety, krótko później zmarł.

Początkowo był pochowany w żmigrodzkim kościele parafialnym. Później wg jego życzenia serce pochowano w Laudenbach, a ciało złożono w kościele parafialnym w Prusicach.

Interesującą pamiątką po nim jest, znajdująca się w  kościele parafialnym w Prusicach, marmurowa tumba– arcydzieło śląskiej rzeźby barokowej. Wykonał ją w 1667 r. Achilles Kern.

Związki ze Żmigrodem

Przebywając w dobrach żmigrodzkich zajmował się gospodarowaniem swoim majątkiem, m.in. rozbudowując zamek w Żmigrodzie i prowadząc akcję kontrreformacyjną.

Oprac. Paweł Becela

Bibliografia

Becela P., Żmigród - miasto trzech wież. Zarys dziejów do 1945 r., Żmigród 2011.

Denkmalpflege in Baden-Württemberg. Nachrichtenblatt des Landesdenkmalamtes, 4/2002, 31. Jahrgang.

Der Kreis Militsch-Trachenberg an der Bartsch. Heimatbuch eines schlesischen Grenzkreises, Springe/Deister 1965.

Gedenkschrift 700-Jahr-Feier der Stadt Trachenberg, Springe 1962.

Hatzfeldt F., Die Herrschaft Trachenberg/Schlesien. Über 300 Jahre im Besitz der Familie Hatzfeldt, Köln 1995.

Hatzfeldt F., Hatzfeldt H., Friedhoff J., Die Familie Hatzfeldt-Wildenburg auf Crottorf und Schönstein, 1998.

Hatzfeldt F., Kowalski I., Kogut M., Żmigród – gmina i miasto, Wrocław 1998.