Hermann II von Hatzfeldt

Hermann II von Hatzfeldt (Gmina Żmigród)

Urodził się 4 lutego 1848 r. na zamku w Żmigrodzie jako syn księcia Hermanna Antona i Marie von Buch. Zmarł 14 stycznia 1933 r.

Życiorys

Po maturze studiował prawo w Genewie, Getyndze i Berlinie. Następnie pracował jako referent Wyższego Sądu Królewskiego w Berlinie. Podczas wojny francusko-pruskiej służył jako porucznik kawalerii. W 1872 poślubił Nathalie von Benckendorff, córkę generała Constantina Benckendorffa. Z małżeństwa urodziło się dwóch synów. Książę swoją działalność zaczął w 1874 r. po wybraniu go do rady powiatu Milicz-Żmigród oraz jako poseł w śląskim sejmie prowincjonalnym we Wrocławiu, w którym wielokrotnie wybierano go na przewodniczącego. Następnie, na wniosek Bismarcka, Hermann był pośrednikiem między rządem pruskim a Kościołem katolickim. W 1878 książę, a w 1884 para książęca, była w tej sprawie na audiencji u papieża Leona XIII. Również w 1878 zajął miejsce w pruskiej Izbie Panów, której członkiem był do ostatniego posiedzenia w 1918.

W l. 1878-93 i 1907-11 był posłem do Reichstagu. Z kolei w l. 1892-1918 był przewodniczącym Niemieckiego Związku Hodowców Karpia. W 1894 mianowano go na nadprezydenta Śląska – funkcję pełnił do 1903. Na tym stanowisku, zainicjował m.in. rozbudowę portu Koźle i modernizację koryta Odry.

Do jego zasług należały m.in. plan przeprowadzenia regulacji rzek górskich w zlewni Odry i budowy zbiorników retencyjnych, rozwój kolei i modernizacja rolnictwa. Razem z funkcją nadprezydenta objął stanowisko kuratora Uniwersytetu Wrocławskiego. Hatzfeldtowi Wrocław zawdzięcza budynki klinik uniwersyteckich. Uczelnia nadała mu tytuł honorowego doktora medycyny i praw. Ponadto zasłużył się przy zakładaniu Wyższej Szkoły Technicznej. W 1903 nadano mu tytuł honorowego obywatela Wrocławia.

W Żmigrodzie podobny ruch wykonano w 1888. Z kolei w 1900 cesarz nadał mu dziedziczny tytuł księcia Żmigrodu. Podczas I wojny światowej Hatzfeldt był cesarskim komisarzem i inspektorem Wojskowej Ochotniczej Opieki nad Chorymi. W 1920 został przewodniczącym i komisarzem niemieckiego przedstawicielstwa przy Międzynarodowej Komisji Mieszanej w Opolu. W 1931 przyjął w Żmigrodzie ówczesnego kanclerza Niemiec Heinricha Brüninga.

Związki ze Żmigrodem

Hermann II zainicjował budowę wąskotorówki w powiecie milicko-żmigrodzkim. Wykazywał duże zainteresowanie życiem społecznym i kulturalnym miasta oraz stowarzyszeń tu działających, wspierał działalność charytatywną, m.in. sfinansował budowę szpitala w Żmigrodzie. Zgodnie z tradycją polowań pielęgnował zwyczaj zapraszania na nie arystokratów, polityków i przemysłowców. Kilkakrotnie brał w nich udział cesarz Wilhelm II.

Oprac. Paweł Becela

Bibliografia

Becela P., Żmigród - miasto trzech wież. Zarys dziejów do 1945 r., Żmigród 2011.

Chronik von der Stadt Trachenberg, Trachenberg 1903.

Hatzfeldt F., Die Herrschaft Trachenberg/Schlesien. Über 300 Jahre im Besitz der Familie Hatzfeldt, Köln 1995.

Hatzfeldt F., Kowalski I., Kogut M., Żmigród – gmina i miasto, Wrocław 1998.

Gedenkschrift 700-Jahr-Feier der Stadt Trachenberg, Springe 1962.