W naszej pracy opisałyśmy kilka gatunków roślin o właściwościach leczniczych rosnących na terenie Czarnegolasu oraz kilka przepisów na zastosowanie tych roślin w domowej aptece. Chciałyśmy zapoznać się bliżej z roślinami , które są stosowane jako zioła i jak je stosować oraz przybliżyć tę tematykę rówieśnikom.

Dolina Baryczy to unikatowy region na mapie Polski, pełen stawów, pól, łąk i lasów. Zadziwia także obfitością ziół, które od wieków są stosowane przez człowieka. Niektóre z nich znalazłem, sfotografowałem (lub narysowałem) i przedstawiłem w mojej prezentacji. Zapraszam do jej obejrzenia.

Nawet o tym nie wiemy, że w naszych ogrodach, trawnikach czy zaroślach rosną rośliny lecznicze. Znamy je bardzo dobrze i nie zdajemy sobie sprawy, że pospolite chwasty to bardzo cenne zioła. Te dzikie rośliny leczą i smakują. W swojej pracy opisuję trzy takie właśnie rośliny: rumianek pospolity, mniszek lekarski i babkę lancetowatą.

Przedstawię Państwu rośliny występujące w Dolinie Baryczy w środowisku naturalnym oraz uprawiane w ogrodzie. Wiele roślin zawiera substancje, które przyniosą nam ulgę w chorobie oraz mogą wspomóc organizm w wyzdrowieniu. Zwłaszcza teraz w okresie jesiennym. Nie musimy od razu iść do apteki i kupować tony lekarstw, ale możemy wybrać się na łono natury Doliny Baryczy. Spróbujmy naturalnych metod walki z przeziębieniem i infekcją.

Barycz stanowi malowniczą mozaikę stawów, mokradeł, łąk i lasów. Jej okolica jest idealna na bezpieczne i niespieszne wędrówki piesze czy rowerowe, podczas których poznałyśmy bogactwo flory, a szczególną uwagę zwróciłyśmy na zioła o właściwościach leczniczych, o których tak często opowiadały nam nasze mamy.

Kategoria-II grupa wiekowa- klasa VIII Podczas licznych spacerów obserwowałyśmy przyrodę i utrwaliłyśmy na swoich zdjęciach zioła o właściwościach leczniczych, które w Dolinie Baryczy występują dosłownie w każdym miejscu. Ciekawostki na temat ziół przekazywane były nam z pokolenia na pokolenie. Prawdziwą skarbnicą wiedzy przyrodniczej są nasze babcie.

Kategoria wiekowa: seniorzy. Wspomnienia nauczycielki, która całe swoje życie zawodowe związała z milickim szkolnictwem.

Kategoria wiekowa: seniorzy. Opis edukacji własnej w Szkole Powszechnej w Bogdaju w czasach powojennych, następnie w Liceum Ogólnokształcącym w Odolanowie aż do pracy nauczycielskiej w twardogórskiej szkole.

Pewnego dnia oglądałam stare zdjęcia rodziców z ich dzieciństwa. Pomyślałam, że nic nie wiem, o dzieciństwie i nauce mojej babci. Wówczas postanowiłam przeprowadzić z babcią wywiad na temat jej lat szkolnych. Babcia się zgodziła, choć powiedziała, że nie wszystko pamięta.Tak więc, poczułam się jak reporterka przygotowałam pytania.

Moja babcia często wspomina czasy z jej dzieciństwa. Ja z kolei mam zwyczaj oglądania albumów ze starymi zdjęciami. Szczególnie dużo tych zdjęć pochodzi z okresu szkolnego moich rodziców. Postanowiłam zebrać te informacje w całość i przeprowadzić wywiad z mamą i babcią dołączając do ich wspomnień moje spostrzeżenia dotyczące szkoły współczesnej.

Wszyscy lubimy, jak wokół nas jest czysto i przyjemnie. Tworząc ten film, pragniemy zachęcić wszystkich do troski o zachowanie w naturalnym stanie tego, co nas otacza, naszej pięknej przyrody. Każdy z nas działając lokalnie, a więc we własnym gospodarstwie domowym, może przyczynić się do poprawy jakości klimatu. W przeciwnym razie zabraknie nam czystego powietrza, zdrowej żywności czy wody do picia. MY NIE CHCEMY TAK ŻYĆ.

Wiktor wykonał komiks dotyczący dbałości o czystość środowiska.

Gra planszowa pomaga zdobyć wiadomości dotyczące historii stawów i inne wiadomości o Dolinie Baryczy. Mogą w nią grać uczniowie szkół podstawowych oraz dorośli. Tłem planszy jest rysunek wykonany przez uczennice.

Pierwszy kościół parafialny Św. Jana Chrzciciela w Powidzku wzmiankowany jest w 1392 r. Obecny wzniesiony jest w stylu barokowym w 1791 r., restaurowany w 1965 r. Murowany, jednonawowy, z wieżą od zachodu osadzoną na nawie i trójbocznie zakończonym prezbiterium. Wnętrze nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami wspartym na przyściennych pilastrach zachowało klasycystyczne wyposażenie, gotycki krucyfiks z 2. poł. XIV w., a w zakrystii szereg naczyń liturgicznych z XVI i XVII w. W 2017 r. w kościele uroczyście zainstalowano relikwie pierwszego stopnia św. o. Pio, pochodzące ze stygmatów kapłana z Pietrelciny.

To zabytek pochodzący z XVII wieku. W latach 30-tych i 50- tych ubiegłego wieku był pieczołowicie remontowany również z udziałem mieszkańców Chełstowa.

„Tajemniczy Głaz” – to zatytułowany przeze mnie obiekt, który wybrałam w swojej pracy. Pomnik jak i aleja dębowa zachwyciła mnie swoją tajemniczością, historią powstania i miejscem, gdzie się znajduje. Bardzo zachęcam do odwiedzania tego miejsca, gdzie podczas spaceru aleją dębową w cichej głuszy lasu możecie doświadczyć owej tajemniczości, ulec urokowi otulonej lasem pamiątki historycznej.

Jaz Niezgoda, zwana również Tamą Göringa, jest jedyną zachowaną drewnianą budowlą tego typu na Baryczy. Wiąże się z nią wiele ciekawych historii. Nazwa tamy wywodzi się z czasów III Rzeszy. Otóż na polowaniach w dobrach Żmigrodzkich bywał marszałek Herman Göring. Niedaleko od tamy znajduje się także brukowana droga zwana z kolei Drogą Göringa, na której to marszałek w trakcie polowania śmiertelnie postrzelił naganiacza. Po południowej stronie Baryczy znajdują się transzeje (czyli elementy fortyfikacji) łączące okopy z okresu II wojny światowej. Wykopali je Żydzi, więźniowie filii obozu Gross Rosen. Okopy te były częścią umocnień ziemnych tzw. Linii Bartholda. Umocnienia te nigdy nie zostały wykorzystane w trakcie walk. Więźniowie, którzy je wykopali zostali przez hitlerowców wymordowani w nieznanym do dziś miejscu w pobliskich lasach. Woda piętrzona przez jaz poprzez kanał (Młynówkę Jamnicką) trafia do Stawu Jamnik, a Kanałem Niezgodzkim do Stawu Rudego.

Uważam, że obiektem wartym zobaczenia w naszej Gminie jest rzeźba smoka. Nie od dziś naszym mieszkańcom wiadomo, że nazwa Żmigród pochodzi od starosłowiańskiego słowa „żmij”, oznaczającego dawniej smoka. Żmigród inaczej nazywany jest także „Smoczym Grodem”. Smok jest symbolem naszego miasta, który widnieje na herbie i pieczęci. Rzeźba pojawiła się przed Zespołem Placówek Kultury 25 października 2016 roku. Smok został zaprojektowany i wykonany przez Panią Krystynę Kobylańską oraz jej męża Zdzisława Kobylańskiego. Nowa wizytówka naszego miasta robi ogromne wrażenie, jest bardzo realistyczna, ma około 2 m wysokości. Artyści do wykonania dzieła użyli ołowianej i ocynkowanej blachy. Pracę nad wykonaniem rzeźby trwały ok. 3 miesięcy. Powstała ona z okazji 750-lecia Żmigrodu.