Ścieżka przyrodnicza: Postolin - Wzgórze Joanny – Postolin

Ścieżka przygotowana przy współpracy
z Dolnośląskim Zespołem Parków Krajobrazowych
i PTPP „pro Natura”

Lasy Nadleśnictwa Milicz leżą na terenie powiatów Milicz, Trzebnica i Oleśnica. Zajmują obszar 25,8 tys. ha. Nadleśnictwo składa się z trzech obrębów: Cieszkowa, Kubryka i Milicza, które dzielą się na 16 leśnictw rewirowych. Siedliska borowe zajmują 60% powierzchni. Wśród nich przeważają drzewostany sosnowe – 72 %.
Park Krajobrazowy „Dolina Baryczy” utworzony został w 1996 roku w celu zachowania wartości przyrodniczych, krajobrazowych i historyczno - kulturowych. Jego powierzchnia wynosi 87040 ha, z czego na terenie województwa dolnośląskiego leży 70040 ha.
Na obszarze parku w części dolnośląskiej występują: 42 gatunki roślin chronionych, 30 gatunków ryb, 13 gatunków płazów, 5 gatunków gadów, 166 gatunków ptaków lęgowych i 51 gatunków ssaków. Park nadzoruje Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych z siedzibą we Wrocławiu, ul. Puszczykowska 10, tel. (071) 3642758.
Przebieg ścieżki przyrodniczej: Ścieżka prowadzi przez najciekawsze fragmenty lasów Nadleśnictwa Milicz. Jej przebieg w kształcie pętli przedstawiono na rys. 1. Rozpoczyna się ona przy parku w Postolinie (przy przystanku PKS) i prowadzi drogami leśnymi na Wzgórze Joanny i z powrotem. Całkowita długość ścieżki wynosi 7,5 km, a czas przejścia łącznie ze zwiedzeniem i odpoczynkami ok. 4 – 5 godzin.
Ścieżka jest oznaczona w terenie symbolem białego kwadratu z ukośnym zielonym paskiem. Kolejne przystanki są oznaczone czarnymi cyframi.
Dojazd: Postolin jest niewielką wioską znajdującą się w południowo – wschodniej części gminy Milicz. Położony jest 3 km na zachód od drogi krajowej nr 440 (Wrocław) – Trzebnica – Milicz – Jarocin. Aby dojechać do Postolina należy skręcić na skrzyżowaniu szos znajdującym się w środku lasu, 1 km na północ od Lasowic na drogę prowadzącą do Gruszeczki (na przeciwko prowadzi droga do Czatkowic). Po pierwszym 0,5 km szosą dojedziemy do wejścia do rezerwatu Wzgórze Joanny (przystanek 11 na ścieżce, gdzie znajduje się mała zatoczka do parkowania) a po dalszych 2,5 km do Postolina.

Dojazd do samego Postolina środkami komunikacji publicznej nie jest zbyt łatwy. Kursują doń cztery autobusy w dni nauki szkolnej a jedynie dwa w pozostałe dni robocze – wszystkie z Milicza. w dni wolne od pracy autobusy PKS nie dojeżdżają do Postolina. Znacznie łatwiej dojechać do przystanku PKS „Świebodów Skrzyżowanie”, znajdującego się na wspomnianym wyżej skrzyżowaniu drogi 440 z szosą Czatkowice – Gruszeczka. Kursują tędy liczne autobusy z Wrocławia do Milicza przez Trzebnicę Skoroszów.
Na Wzgórze Joanny można też dojść szlakami pieszymi: czerwonym ze Sułowa, zielonym z Milicza Karłowa i czerwonym z Krośnic.
Dla zorganizowanych wycieczek istnieje możliwość fachowej obsługi z przewodnikiem DZPK Wrocław.
Postolin, to wieś ulicówka, położona 6 km na południowy zachód od Milicza, na północno zachodnich stokach morenowych Wzgórz Krośnickich. Od południa i wschodu otoczona jest rozległymi obszarami leśnymi Wzmiankowana była już w 1364 roku. Wieś liczy obecnie 100 mieszkańców w 26 zagrodach We wsi znajduje się przystanek PKS i sklep spożywczy.
W północnej części wsi położony jest zabytkowy kościół filialny z muru pruskiego pod wezwaniem Chrystusa Króla z 1893 roku. Został on zbudowany z fundacji Heinricha von Salisch dla miejscowej gminy ewangelickiej.

Przystanek 1. Park w Postolinie

Park o powierzchni 5,20 ha został założony w latach 60-tych XIX wieku przez hrabiego Heinricha von Salisch, dendrologa i miłośnika lasu, właściciela majątku w Postolinie i Karminie. w centrum znajdują się ruiny dworku zburzonego w 1945 r. Obecnie park jest własnością Nadleśnictwa Milicz. W 2000 roku został wpisany do rejestru zabytków
Park wyróżnia się bogactwem roślin zielnych, drzew i krzewów. Badania botaniczne wykazały występowanie blisko 150 gatunków roślin zielnych oraz około 100 gatunków i odmian drzew i krzewów. Bogactwo dendroflory, w której tylko 41 taksonów reprezentuje florę rodzimą sprawia, że park zasługuje na miano małego arboretum. Na rys.2 przedstawiono rozmieszczenie 44 najciekawszych gatunków drzew. Liczby w kółeczkach odpowiadają numerom porządkowym w poniższym wykazie.

1– cis, 2–jodła kaukaska, 3–jodła olbrzymia, 4–jodła jednobarwna, 5–daglezja zielona (najwyższe drzewo w parku – 35 m), 6–choina kanadyjska, 7–świerk kaukaski, 8–świerk kłujący, 9–sosna limba, 10–sosna czarna, 11–cypryśnik błotny, 12–cyprysik groszkowy, odmiana szpilkowa, 13–cyprysik groszkowy odmiana pierzasta, 14–cyprysik Lawsona, 15–cyprysik Lawsona, odmiana złocistożółta, 16–wierzba biała, 17–orzech czarny, 18–olsza czarna (najgrubsza w całej dolinie Baryczy), 19–buk pospolity, odmiana purpurowa, 20–buk pospolity, odmiana powcinana, 21–buk pospolity, forma wielkozębna, 22– dąb szypułkowy (liczne okazy pomnikowe), 23–dąb szypułkowy, forma stożkowa, 24–grujecznik japoński, 25–magnolia drzewiasta, 26–tulipanowiec amerykański, 27–platan klonolistny, 28–jarząb brekinia, 29–kłęk amerykański, 30–klon jawor, odmiana purpurowa, 31–klon jawor, forma czerwonoowocowa, 32–klon polny, 33–klon srebrzysty, 34–klon czerwony, 35–kasztanowiec pospolity, odmiana pełnokwiatowa, 36–lipa szerokolistna, forma strzępolistna, 37–lipa krymska, 38–lipa holenderska (często spotykany mieszaniec lipy drobnolistnej i szerokolistnej), 39- lipa amerykańska.

Poszczególne gatunki drzew najłatwiej rozróżnić wiosną, kiedy stopniowo rozwijają się liście. Odcinają się wtedy ciemną czerwienią buki i klony odmiany purpurowej. Jeszcze przed rozwojem liści, na przedwiośniu zakwitają łany śnieżyczki przebiśniegu i śnieżycy wiosennej (oba gatunki chronione), nieco później –kokorycz pusta i wiele innych roślin, w tym bardzo liczny zawilec gajowy. W pełni lata trudniej już odnaleźć interesujące nas gatunki w istniejącym gąszczu. Stosunkowo łatwo zauważyć nieliczne a okazałe drzewa iglaste.

Jesienią liście różnych drzew przybierają barwę żółtą, czerwoną brązową lub pozostają zielone – wtedy ponownie lepiej widać gatunki charakterystyczne.
W parku stwierdzono też co najmniej 20 gatunków lęgowych ptaków, z których najliczniejsze to: zięba, szpak, bogatka, modraszka, kowalik, rudzik i kos. Jest to dużo, gdyż park ma niewielką powierzchnię. Ptakom sprzyja wielopiętrowość, wiek i skład gatunkowy drzewostanu, bogata warstwa krzewów (bzu czarnego, jaśminowca, kruszyny, suchodrzewu pospolitego, głogów i dereni), oraz liczne egzemplarze okazałego bluszczu pospolitego, zimozielonego pnącza wspinającego się na drzewa. Najstarsze drzewa mają po kilka dziupli.

Przystanek 2. Skraj lasu i ugory

Po stronie południowej rośnie około 15 letni młodnik dębowy z domieszką sosny, modrzewia, brzozy, grabu, robinii i buka. Nieco dalej położony jest 50 letni las sosnowy z udziałem brzozy a przy drodze – dębu. w podszycie licznie występuje czeremcha późna – ekspansywny gatunek amerykański, który lepiej od naszej rodzimej czeremchy znosi suche i kwaśne gleby.
Brzeg lasu graniczącego z polami to tzw. ekoton. Różne gatunki drzew i krzewów o urozmaiconej strukturze stwarzają dogodne miejsca występowania dla wielu gatunków zwierząt, zwłaszcza ptaków. Oprócz pokrzewek na skraju lasu częsty jest trznadel. Na pobliskich ugorach stwierdzono występowanie skowronka borowego i polnego a także świerszczaka i pokląskwę. Z krzewów gatunkiem nowym, zawleczonym z Azji jest rdestowiec ostrokończysty, którego kępa znajduje się tuż przy drodze, na skraju ugorów. Dalej rosną głogi, żarnowiec miotlasty a w lesie – krzewy suchodrzewu pospolitego. Warto zapoznać się z florą tych ugorów. Latem i jesienią obficie kwitną tu dziurawiec pospolity, wiesiołek dwuletni, i ostrożeń polny (mylnie zwany ostem), O tych porach roku obserwować można na nich różne gatunki motyli np.: rusałkę pawika, kratkowca i osetnika a rzadziej dostojkę malinowca i szachownicę polowca. Motyle spijają nektar z kwiatów wymienionych roślin, które na intensywnie uprawianych gruntach ornych rzadko występują.
Suche ugory czy mokradła nie powinny być traktowane jako nieużytki, które należy koniecznie zagospodarować. Są to ostoje często rzadkich i zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt. Ugór ten, jak wiele innych, zaczyna stopniowo zarastać brzozą brodawkowatą - gatunkiem o lekkich nasionach, łatwo rozsiewanych przez wiatr. Jest to początek tzw. sukcesji wtórnej.

Przystanek 3. Dawny młyn

Są tu pozostałości dawnego młyna wodnego, który był napędzany wodą ze strugi płynącej ze Wzgórza Joanny. Zbudowany był z cegły i kamienia polnego. Dawny zbiornik wody ( jaki z reguły jest tworzony przy takich młynach) porasta obecnie około 60 letnia olszyna. Dziś wąski, ale nieuregulowany strumyk płynie skrajem lub przez podmokły las olszowy a dalej przez lasy sosnowe. W tym środowisku można obserwować strzyżyka, ptaka który często śpiewa także jesienią.
Dawniej młynów wodnych było wiele, co miało korzystne znaczenie dla retencji wodnej i utrzymania właściwego poziomu wód gruntowych. Piętrzenie wody w strumieniu przy młynie wodnym powodowało zwykle powstanie zbiornika wodnego, który w krótkim czasie stawał się ostoją licznych gatunków roślin i zwierząt.
Dalej na południe od tego przystanku widać enklawę, powstałą przez wycięcie starego drzewostanu sosnowego i posadzenie nowego. Powierzchnię odnowioną, czyli ponownie zalesioną nazywamy uprawą leśną. Po kilku latach, gdy korony drzewek będą się stykać ze sobą, będzie to młodnik.

Przystanek 4. Dolina potoku

Droga prowadzi stale na wschód, mniej więcej wzdłuż wspomnianego strumienia. W tym miejscu, gdzie kończą się olszyny z domieszką świerka, rosną drzewostany sosnowe z domieszką dębu szypułkowego i buka w wieku ponad 110 lat oraz młodniki olszy czarnej nad strumieniem.
Przez wiele lat strumyk wskutek erozji wgłębnej uformował tzw. dolinę wciosową. W jej pobliżu, w lesie sosnowym rośnie pomnikowy dąb – o obwodzie 556 cm, a także pojedyncze, stare buki. W pobliżu ścieżki, przy suchym dębie, znajduje się kępka konwalijki dwulistnej.
Wysoka trawa w skupieniach młodych buków to trzcinnik piaskowy – uciążliwy chwast w zaniedbanych uprawach leśnych. Musi być wykaszany, aby nie zagłuszył malutkich sadzonek.

Przystanek 5. Głaz narzutowy

Nieopodal opisanego słupka oddziałowego, ukryty w zaroślach, znajduje się wielki eratyk. Jest to skandynawski głaz narzutowy podniesiony sztucznie i od strony północnej podmurowany. Mierzy 660 cm obwodu w płaszczyźnie poziomej, a jego wysokość wynosi 160 cm. Nieczytelny napis od strony południowej świadczy o jego celowym ustawieniu w tym miejscu w charakterze pamiątkowego pomnika.
Po stronie południowej ścieżki widzimy młodniki sosnowe w wieku około 25 lat. Drzewka rosnące w rzędach świadczą o tym, że zostały sztucznie posadzone. Tego rodzaju młodnik wymaga okresowej pielęgnacji – tzw. czyszczeń późnych, które polegają na wycięciu części drzewek.
Latem na kwiatach rosnących tu roślin baldaszkowatych, głównie goryszu pagórkowatego, zobaczyć możemy różne owady: pluskwiaki, chrząszcze, motyle lub muchówki.

Przystanek 6. Obniżenie Kozuby

Istniejąca na śródleśnej polanie zagroda to przysiółek wsi Postolin. Jest to ślad początku kolonizacji pruskiej prowadzonej w XVIII wieku przez Fryderyka Wielkiego. Polegała ona między innymi na zakładaniu pojedynczych osad poza zwartymi miejscowościami. Większość takich samotnych zagród została zlikwidowana po 1945 roku z powodu trudności z podłączeniem elektryczności, telefonu, i uciążliwego dojazdu.
W obniżeniu polany znajduje się niewielki stawek, powstały wskutek spiętrzenia wody. Więcej wilgoci oraz światła sprzyja wzrostowi różnych roślin na przykład pałki szerokolistnej, wierzbownicy drobnokwiatowej, krwawnicy pospolitej, pokrzywy zwyczajnej, karbieńca pospolitego oraz situ rozpierzchłego
Kierując się dalej ścieżką na wschód, w lesie na skarpie zobaczymy grupę starych drzew, w tym dwa dęby pomnikowe o obwodach 537 i 473 cm oraz graby o obwodach 308, 218, 262 cm. Natomiast tuż nad potokiem, w zabagnionym obniżeniu, w lesie olszynowym wczesną wiosną kwitnie śledziennica skrętolistna, a na obrzeżu - śnieżyczka przebiśnieg kokorycz pusta i zawilec gajowy. Nieco później pojawia się rzeżucha gorzka, gwiazdnica wielkokwiatowa i gajowiec żółty.
Dalej północny brzeg lasu porasta tarnina. Latem na pobliskim fragmencie ugorowanej łąki zobaczyć można wiele roślin kwiatowych. Np. w lipcu stwierdzono tu około 20 równocześnie kwitnących gatunków roślin oraz kilka gatunków motyli (np. dostojka malinowiec, rusałka pawik i kratnik, czerwończyk, bielinek rzepnik i przestrojnik trawnik).Na sąsiednich polach uprawnych brak takiego bogactwa flory i fauny.

Przystanek 7. Leśny stawek

Blisko ścieżki rośnie pomnikowy dąb szypułkowy o obwodzie 550 cm a nieco dalej, nad znanym nam już potokiem, znajduje się nieduże zagłębienie wypełnione wodą. Na jego obrzeżu rosną między innymi: trędownik bulwiasty, świerząbek gajowy i dzwonek pokrzywolistny. Każde takie rozlewisko hamuje spływ wody i powiększa retencję wodną lasu. Dalej na wschód widzimy następne pomnikowe drzewa: dąb o obwodzie 750 cm (jeden z najgrubszych w całej dolinie Baryczy) oraz buk o obwodzie 480 cm.
Przerywane żółte paski widoczne na pobliskich drzewach wyznaczają granice drzewostanów nasiennych. Są to dorodne drzewostany dębowe i bukowe, ponad130 letnie, rosnące na siedlisku tzw. lasu świeżego odpowiedniego dla wymienionych gatunków. Z takich drzew powinny pochodzić żołędzie i bukiew dla wyhodowania sadzonek w leśnych szkółkach. W tych lasach wiosną usłyszeć można takie ptaki jak modraszki. pierwiosnki, świstunki leśne, zięby, kowaliki, oraz huczący głos gołębia siniaka, gatunku charakterystycznego dla starych buczyn. Natomiast w młodszych lasach bukowych usłyszeć możemy w maju delikatny śpiew muchołówki małej. Oba gatunki ptaków poza buczynami występują bardzo nielicznie.

Przystanek 8. Dąbrowy i buczyny

W pobliżu, z tzw. źródła wysiękowego, wypływa jeden z malutkich dopływów „naszego” strumyka. Latem miejsce to zarasta czartawą pospolitą i niecierpkiem pospolitym. Zwróćmy uwagę, że poza tym bagienkiem, na miejscu suchszym rośnie z kolei niecierpek drobnokwiatowy, pochodzący z Azji, który wypiera nasz rodzimy gatunek z wielu stanowisk w lesie. Z innych roślin występują: gajowiec żółty, jaskier płomiennik, szczaw gajowy i turzyca odległokłosa.

Przystanek 9. Zamek myśliwski

Po stromym podejściu znajdujemy się na szczycie Wzgórza Joanny, na wysokości 230 m npm. Zbudowano tu w 1850 roku murowany zamek myśliwski w stylu neogotyckim z wieżyczką widokową. Do lat 70. na wieży istniało stanowisko obserwatora przeciwpożarowego. Dziś służy jako punkt widokowy choć lasy przesłaniają część horyzontu. Za zgodą nadleśnictwa można wejść na wieżę (klucze w Nadleśnictwie Milicz, ul. Trzebnicka 14).
Zamek stoi niemal w samym centrum rezerwatu (opis rezerwatu znajduje się przy nr 11). w pobliżu spotkać można szereg gatunków synantropijnych, zawleczonych tutaj przez ludzi. Są to:świerząbek korzenny, łopian większy, pokrzywa zwyczajna, babka większa, szczaw tępolistny, glistnik jaskółcze ziele oraz kępka chronionego barwinka pospolitego. Po stronie południowej zamku, na dębie bezszypułkowym, rośnie okazały bluszcz pospolity a obok krzew jaśminowca wonnego, który zwykle sadzony bywa w parkach (zwany jest nieprawidłowo jaśminem).

Przystanek 10. Oczko wodne

W tym zagłębieniu woda utrzymuje się niemal cały rok. Obok, około 30 m na południowy zachód, na skarpie rośnie buk „na szczudłach” (z odsłoniętymi korzeniami) o obwodzie 285 cm. W pobliżu oczka rośnie niecierpek drobnokwiatowy, czartawa pospolita, bodziszek drobnokwiatowy, głowienka pospolita oraz kępka chronionej przytulii wonnej.

Przystanek 11. Wejście do rezerwatu

Obok tablicy zawierającej podstawowe informacje o rezerwacie "Wzgórze Joanny" znajdują się głazy granitowe, wydobyte i ustawione dla celów dekoracyjnych. Około 30 m na zachód rośnie kilkupniowy buk o obwodzie 421 cm Rezerwat „Wzgórze Joanny” o powierzchni 24 ha utworzony został w 1966 r, dla ochrony wyspowego stanowiska buka na wschodniej granicy jego zasięgu. Poza bukiem w wieku ponad 170 lat są tu też drzewostany dębowe około 130 letnie, miejscami świerk. Starodrzew bukowy należy do zespołu żyznej buczyny niżowej. Wyróżniają go perłówka jednokwiatowa, kostrzewa leśna i marzanka wonna, a występują ponadto: przylaszczka pospolita, kopytnik pospolity, zawilec gajowy, jaskier (ziarnopłon) wiosenny, gwiazdnica gajowa i inne.

Przystanek 12. „Pagórek”

Nieduże stożkowate wzniesienie z lasem bukowym to jeden z kilku ostańców denudacyjnych w obrębie wzgórz moreny czołowej pochodzących z okresu zlodowacenia środkowopolskiego. Północno – zachodnie stoki tych wzgórz są wyraźnie mocniej nachylone niż stoki południowo – wschodnie i południowe. Na tych drugich w okresie mroźnego klimatu w epoce lodowcowej operujące promienie słoneczne przyczyniały się do roztapiania wiecznej zmarzliny i spływów powierzchni gruntu. Zjawisko to, nazwane soliflukcją, przyczyniło się do znacznego złagodzenia stoków jak i obniżenia samych wzgórz, które po zlodowaceniu środkowopolskim (kiedy powstały), a przed ostatnim zlodowaceniem - bałtyckim, były wyższe niż obecnie. Taki pagórek, który oparł się niszczącej sile - denudacji nazywamy ostańcem denudacyjnym.
Obecnie rośnie tu starodrzew bukowy, a w runie leśnym występują m.in. perłówka zwisła i przytulia (marzanka) wonna.

Przystanek 13. Trzy potoki

Z północnych, dość stromych stoków Wzgórza Joanny spływa znacznie więcej potoków niż z łagodnie nachylonych stoków południowych. w miejscu, w którym jesteśmy, trzy z nich łączą się w jeden większy strumyk.
Na skarpach częściowo uregulowanych potoków rosną liczne mchy. W podmokłych obniżeniach, gdzie łączą się ze sobą trzy potoki, możemy zaobserwować liczne rośliny wilgociolubne np. skrzyp leśny, narecznicę błotną, tarczycę pospolitą, sit siny i czartawę pospolitą. To niewielkie zabagnienie na cieku hamuje spływ wody i ułatwia wnikanie jej do gruntu, bardziej skutecznie niż to się dzieje na uregulowanych odcinkach potoku.

Przystanek 14. Dolina okazałych dębów

W dąbrowie o wieku lat 90, rośnie szereg dębów szypułkowych, kilkakrotnie starszych od otaczającego je lasu. Obwody ich pni wynoszą kolejno: 533, 470, 615, 655 cm. Prowadzi do nich oznaczone dojście. Rozłożyste korony i grube konary już na niewielkiej wysokości, świadczą o tym, że drzewa nie rosły w ciągłym zwarciu, w ich otoczeniu inne drzewa były wycinane a dęby nad potokiem były celowo pozostawione.
Niedaleko tych drzew nad strumykiem widzimy pozostałości istniejącego dawniej kilkuarowego stawu, który istniał póki była zastawka piętrząca wodę. Nadleśnictwo Milicz projektuje odbudowę zastawki aby zahamować spływ wody i poprawić mikroklimat wnętrza lasu.

Przystanek 15. Staw przyleśny

Na grobli stawu także rosną stare, okazałe dęby o obwodach: 375, 420, 420, 585 590 cm, co sugeruje, że mogą być niewiele młodsze od pomnikowych dębów w lesie. Staw był przebudowany i pogłębiony mechanicznie kilkanaście lat temu, czego efektem są podwyższone groble. Skutkiem tej przebudowy jest to, że otoczenie stawu jest bardziej suche niż dawniej. Tylko w rowach rosną wilgociolubne rośliny, np. wiązówka błotna, tojeść pospolita i gwiazdnica wielkokwiatowa. Na suchym gruncie poza trawami rosną: marchew zwyczajna, bylica pospolita, przymiotno kanadyjskie, starzec jakubek oraz pojedynczo dzwonek rozpierzchły.

Przystanek 16. Stary cmentarz

Przed cmentarzem rośnie przy drodze oryginalna forma drzewa. Jest to stara sosna pospolita „na szczudłach” o obwodzie 235 cm, z odsłoniętymi od wielu lat grubymi korzeniami, w wyniku osypania skarpy.
Cmentarz został oddany do użytku w 1893 roku, kiedy w Postolinie zbudowano kościół. Po wschodniej stronie ścieżki leży eratyk o obwodzie przy ziemi 810 cm i wysokości 120 cm. Jest to fragment otoczonej przez lodowiec skały granitowej z pegmatytem, przywleczonej przez lądolód ze Skandynawii. Obok rośnie pomnikowy cis o obwodzie 50 cm i wysokości 6 m. W jego pobliżu zostali pochowani w latach 20-tych XX wieku wspomniany już założyciel parku w Postolinie hrabia Heinrich von Salisch oraz jego żona. Na skraju południowo – wschodnim, na lekkim wzniesieniu znajduje się grupa pięciu drzew sosny żółtej oraz kilka sosen wejmutek. Oba gatunki sosen pochodzą z Ameryki Północnej.
Stąd ścieżką dochodzimy do szosy i kierujemy się na zachód do pobliskiego Postolina.

© 2004-2011 Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych
ul. Puszczykowska 10, 50-559 Wrocław, tel: 71 364 27 58.