Grzebiuszka ziemna

Grzebiuszka ziemna (Pelobates fuscus)

Opis: Niewielki płaz o krępej budowie ciała i krótkim tułowiu oraz skróconych, umięśnionych kończynach tylnych. Samce osiągają długość 40-50 mm, a samice 45-60 mm. Cechą charakterystyczną jest wyraźna wyniosłość powierzchni głowy między dużymi, wyłupiastymi oczami. Skóra gładka i bardzo cienka. Posiada gruczoły, które podrażnione, wydzielają zapach podobny do czosnku. Ubarwienie wykazuje zmienność w odcieniach koloru żółtoszarego z wyraźnymi plamami koloru ciemnobrązowego. Brzuch barwy kremowej.

Występowanie: W Polsce na całym niżu, poza górami. Tereny z glebami piaszczystymi, piaszczysto-gliniastymi, czarnoziemami i glebami lessowymi. Poszukuje miejsc, gdzie łatwo może się zagrzebać. Na okres godowy koncentruje się w zbiornikach wody stojącej – jak stawy, rowy, zalane łąki i glinianki. Spotykana w stawach milickich.

Tryb życia: Poza okresem godowym żyje wyłącznie na lądzie. Charakteryzuje ją nocny tryb życia. Odżywia się głównie dżdżownicami, pająkami i owadami. Zimuje zagrzebana w wykopanej przez siebie norce w okresie od września do marca.

Rozmnażanie: Gody rozpoczynają się w marcu, gdy osobniki dorosłe rozpoczynają wędrówki do zbiorników wodnych. Cały proces przebiega pod wodą. Samica składa skrzek w postaci sznura długości 40–100 cm, zawierający w sumie od 1000 do 3000 jaj. Wylęgające się kijanki dorastają do 100-120 mm długości. Są największymi formami larwalnymi wśród płazów żyjących w Polsce. Przeobrażenie następuje w lipcu i trwa do jesieni. Młode osobniki mają długość około 25–35 mm. Żyją kilka lat.